Het grasveld voor de knikflat aan de Söderblomplaats in Rotterdam-Ommoord ligt lager dan het terrein eromheen. Daardoor is het altijd nat – grasmaaiers lopen erop vast. Dankzij een initiatief van bewoonster Margo Odijk graast er nu regelmatig een kudde schapen. Dit tot vreugde van haar medebewoners.“Mensen vragen me vaak wanneer de schapen weer komen.”

“Wij zorgen hier als bewoners zelf voor het onderhoud van de buitenruimte, samen met een hovenier. Toen dieme vertelde dat het gras niet meer gemaaid kon worden, zei ik: ‘zullen we er anders schapen op zetten?’ Mijn man ging meteen op internet zoeken of er in de buurt een herder was met een schaapskudde. Hij vond Martin Oosthoek, die wilde wel even langskomen met wat schapen. Nou, ik kreeg een rolberoerte toen er tien van diebeesten op me af kwamen. Ik blijf toch een stadsmens, hè?”

“Martin zag het wel zitten en een week later stonden er twee-, driehonderd schapen voor onze deur te grazen. Binnen no time was het gras kort en vertrokken ze weer. Dat vonden de bewoners superjammer – die wilden wel wat langer van de dieren genieten. Dus ik heb Martin gevraagd om de volgende keer met wat minder schapen te komen, dan doen ze er langer over. Nu staan er in het groeiseizoen om de zes weken een stuk of vijftig. In twee, tweeënhalve week ‘maaien’ ze ons gras. Martin zet er een afrastering omheen met schrikdraad, zodat ze niet weglopen.”

“Iedereen vond het meteen zó leuk. Ze nodigden de kleinkinderen of andere familie uit om te komen kijken, er werden volop foto’s gemaakt. Er staan altijd wel kinderen te kijken. Nog steeds vragen mensen me regelmatig: wanneer komen ze weer? Ook andere flats hebben naar de gemeente gebeld, zij willen dit ook.”

“Er zijn 184 appartementen in dit flatgebouw, dus je snapt: we hebben ook 184 ‘schaapsherders’. Er waren een keer een paar schapen over het hekje heen gelopen, want de stroom bleek eraf te zijn. Toen stonden er meteen drie bewoners de schapen tegen te houden, iemand belde Martin, ik stond vanaf de zevende verdieping te coördineren welke kant ze opgejaagd moesten worden. Een hele toestand. We wilden natuurlijk niet dat ze richting de drukke weg zouden gaan. Maar Martin was er snel, dus het is allemaal goed afgelopen.”

“Om het gras machinaal te laten maaien betaalden we negenduizend euro per jaar. Voor het begrazen door de schapen betalen we jaarlijks maar negenhonderd euro. Los van het plezier dat we eraan beleven, is het dus ook nog eens een flinke kostenbesparing. We zijn in de flat met een verduurzamingsprogramma bezig. Zo krijgen alle woningen HR++ glas en wordt onder meer het dak geïsoleerd. De wol van de schapen zouden we heel goed kunnen gebruiken als isolatiemateriaal. En het zou natuurlijk helemáál leuk zijn als er straks op onze kerstmarkt truien en mutsen van ‘onze’ schapen te koop zijn.”

Schapen onder het appartement van Margo